WAAROM DENKEN ARTSEN DAT HET “TUSSEN DE OREN” ZIT ?
Als artsen de oorzaak van een klacht niet kunnen lokaliseren, dan wordt al snel de conclusie getrokken dat het ’tussen je oren zit’. Een arts zegt dan meestal dat er geen medische oorzaak te vinden is, en vraagt of je last hebt van stress. De snellere vraag zou zijn; Wie heeft er tegenwoordig geen last van stress? Helaas is er zonder een medische oorzaak ook geen medische oplossing mogelijk en blijft het probleem bestaan.
Ik zal proberen het van beide kanten toe te lichten.
Alhoewel het natuurlijk geen excuus is waarom artsen zo snel zeggen dat het “tussen de oren” zit, kunnen de doktoren natuurlijk niet de heftigheid en oorsprong van onze pijn en/of vermoeidheid “zien”. Tegen de tijd dat wij naar de dokter gaan met pijn, zijn we al bijna wanhopig, want niets helpt tegen de intense pijn en vermoeidheid. De dokter ziet dan alleen onze frustratie, wanhoop en ergernis, wat hem/haar onterecht kan laten vermoeden dat onze symptomen misschien van psychologische aard zijn.
Er zijn studies die hebben aangetoond dat het in principe ook “tussen de oren zit”, in de zin dat onze “centrale computer” waar signalen worden ontvangen en als pijn worden geregistreerd in onze hersenen zit. Een andere studie bewijst echter dat Fibromyalgie niet alleen een puur psychologische aandoening is, maar dat dit syndroom wordt veroorzaakt door een overschot aan zenuwvezels in de bloedvaten.
Aan de andere kant, als je al zo veel pijn hebt, hier een oplossing voor zoekt en de dokter dan zegt dat het “tussen de oren zit”, zeggen ze eigenlijk : “Stel je niet zo aan, wees een beetje flinker, het valt wel mee”. Dus : als je arts (zonder alle mogelijk fysieke oorzaken uit te sluiten) te kennen geeft dat het “tussen je oren zit”, zou ik je aanraden een andere arts te raadplegen voor een 2de opinie, die wel wil proberen de oorzaak te vinden en je te helpen bij het oplossen van je symptomen.
Het is natuurlijk inderdaad mogelijk dat emotionele stress een rol speelt bij je aandoening en pijn, en je dokter kan natuurlijk suggereren dat het “tussen de oren zit”, maar eigenlijk alleen wanneer hij dit doet in combinatie met een verwijzing naar (bijv.) een psycholoog voor gesprekken.
Nadat de diagnose Fibromyalgie is gesteld, komt er natuurlijk wel een stress factor bij in je leven. “Er is niets aan te doen”, en “je moet er maar mee leren leven” zijn niet echt bevorderlijke uitspraken voor de rust in je hoofd. Het hebben van Fibromyalgie betekent al dat je je leven anders moet gaan inrichten. Je moet je grenzen leren kennen (en bewaken) en daarmee dus moet gaan beseffen dat je sommige dingen niet meer kan / zou moeten doen, mits je er natuurlijk extra pijn voor overhebt.
Het mag raar klinken maar ik geloof dat zo een grote verandering in je leven (en het hebben van FM is dat beslist) sommige mensen ook de 5 fasen van rouwen (zoals door Elizabeth Kübler-Ross in 1960 is geïntroduceerd) kan laten ervaren. Deze fasen zijn:
- Ontkenning (dit gebeurt me toch niet!)
- Boosheid (Waarom moet dit mij overkomen)
- Onderhandeling (Als ik misschien…….dan gaat het wel over)
- Depressie (Het kan me ook niets meer schelen)
- Acceptatie (Ik ben er klaar voor om te leren ermee om te gaan, ik wil weer leven)
Pas als je hebt geleerd te accepteren dat Fibromyalgie een deel van je leven is, kun je er daadwerkelijk aan gaan werken om er zo goed mogelijk mee te leren leven.
