Hoe ga je er mee om?
Allereerst moet er door zowel de persoon met Fibromyalgie als de omgeving het besef zijn dat het ook niet makkelijk is om te horen te krijgen dat je de rest van je leven met pijn zal moeten leven, en dat er niets aan te doen is. Dat is voldoende om veel mensen machteloze of depressieve gevoelens te laten voelen. Veel doktoren geloofden vroeger dan ook dat depressie een van de oorzaken van Fibromyalgie was! Gelukkig zijn we nu veel verder en is het duidelijk dat depressie niet de oorzaak, maar zeer beslist een gevolg van Fibromyalgie kan zijn!
Vaak komen deze stemmingswisselingen voor bij mensen die nog niet hebben aanvaard dat ze hun levensstijl zullen moeten gaan aanpassen. Ze (her)kennen zichzelf niet meer en zijn boos, schamen zich of hebben er veel moeite mee toe te geven dat ze niet meer alles kunnen doen wat ze vroeger deden. Pijn, emoties en gedrag hebben allemaal invloed op elkaar. Pijn veroorzaakt vaak bepaalde (negatieve) gedachten, en die gedachten veroorzaken emoties die vervolgens onze gedachtegang beïnvloedt en soms zelfs bepaald. Hierdoor zien we dat veel mensen beweging (fysieke inspanning ) krampachtig gaan vermijden, terwijl anderen zich hier juist aan “te buiten gaan” en zo het lichaam overbelasten, hetgeen weer meer pijn veroorzaakt. Dit is een vicieuze cirkel die over het algemeen, zonder hulp van buiten, moeilijk te doorbreken is.
Dit brengt ons ook gelijk bij de tweede invalshoek van gedragsverandering, en dat is een hele stap. Ik verwijs naar de bereidheid keihard te werken aan gedragsverandering bij jezelf. Niemand kan een pasklare oplossing voor jou aandragen, omdat we immers allemaal anders zijn en pijn anders ervaren. Alle therapeuten en doktoren van de wereld kunnen je niet helpen als je zelf niet bereid bent te veranderen en je levensstijl aan te passen om rekening te houden met je aandoening.
Bij de gedragsveranderingen behorende bij Fibromyalgie is er meestal ook het besef dat dit onnodig was, of enigszins een schuldgevoel. Na zo’n “uitval” is het dan ook heel verstandig om jezelf af te vragen:
- Waarom ben ik zo vreselijk boos geworden?
- Hoe kan ik terugnemen wat ik in mijn boosheid heb gezegd?
- Hoe houden mijn man en kinderen het met me uit?
- Wat doe ik mijn kinderen aan door zo onredelijk boos te worden?
- Hoe kan ik voorkomen dat dit weer gebeurt?
Allereerst is het belangrijk je te realiseren dat dit erbij hoort en dat je er niet volledig voor verantwoordelijk bent, maar dat dit je niet ontheft van de plicht te proberen te leren om ze in te perken. Per slot van rekening willen we geen van allen dat onze gedragsveranderingen ons onze relatie met man/vrouw of kinderen kan kosten! Meestal voelen we ze ook wel aankomen (je leert de voortekenen te herkennen) en dan is het zaak een aantal voorzorgmaatregelen te nemen.
- Praat hier (wanneer je rustig bent!) met je man en kinderen over. Leg ze uit dat het je spijt dat je zo doet, dat je echt van ze houd, en dat je je best doet hier verandering in aan te brengen. Spreek met ze af dat als je voelt dat er een uitbarsting aan zit te komen, je je even terugtrekt in je slaapkamer tot je je beter voelt, en dat je dan niet gestoord wilt worden.
- Zorg dat je op drukke dagen (wanneer de stress toeneemt), een rustmomentje kunt inlassen, door even alleen een wandeling te gaan maken en je erop te concentreren om kalmer te worden. Genieten van de natuur is een prima heelmeester.
- Probeer te focussen op hoe je je voelt. Als je voelt dat er een woedebui aan zit te komen, zonder dan jezelf even af, probeer een ontspannend bad te nemen of naar je favoriete muziek te luisteren. Tip: Probeer eens een mooie CD met ontspannende natuurgeluiden.