Lepeltheorie

↵ Vorig level

Lepeltheorie

Oorsprong
De term lepels werd bedacht door Christine Miserandino op haar website, “But you don’t look sick” (maar je lijkt niet ziek). Christine heeft zelf geen Fibromyalgie, maar Lupus. Omdat er bij Lupus ook overeenkomsten zijn met veel andere chronische ziekten, vooral voor wat betreft vermoeidheid, is het heel toepasselijk. Het is inmiddels overgenomen door veel mensen met diverse chronische ziekten en aandoeningen.
In het oorspronkelijk (Engelse) artikel “The Spoon Theory” herinnert ze zich een gesprek waarin haar goede vriendin en huisgenoot haar terloops vroeg hoe het voelt om Lupus te hebben. Toen ze samen in een restaurant zaten, nam Christine Miserandino spontaan lepels van nabijgelegen tafels om te gebruiken als een visueel hulpmiddel. Ze gaf haar vriendin de lepels en vroeg haar om de gebeurtenissen van een typische dag te beschrijven, waarbij ze telkens na een hypothetische activiteit een lepel wegnam. Zo toonde zij dat lepels, of energie moet worden gerantsoeneerd om te vermijden dat vóór het einde van de dag al op is. Ze legde ook uit  dat het mogelijk is om dagelijks het aantal te overschrijden, maar dat het dan betekent dat je moet “lenen” van de toekomst, en dit weer kan resulteren in niet genoeg lepels voor de volgende dag(en).
Omdat het verhaal al zo vaak is aangepast voor diverse groepen mensen met chronische aandoeningen of ziekten, is ook het aantal lepels waarvan wordt uitgegaan per dag verschillend. In het oorspronkelijke versie zijn het er 12 stuks, maar er zijn ook andere versies in omloop met 15 en zelfs 20 lepels, maar het principe blijft natuurlijk hetzelfde.

Lees meer